‘Zorg verzekerd’. Daarmee lokken zorgverzekeraars onze patiënten, die vervolgens veelal besluiten om een of meer aanvullende verzekeringen af te sluiten. Maar er komen barsten in dat spiegeltje aan de wand. Steeds vaker horen wij als behandelaars dat verzekerden zich in de steek gelaten voelen. Ze betalen hun premie keurig, maar worden steeds maar weer geconfronteerd met vragen over de nota of niet volledige vergoeding van de nota. Niet goed? Geld weg?
Natuurlijk weten de meeste patiënten dat niet alles vergoed wordt. Maar commentaar van de verzekeraar als ‘Uw tandarts hanteert verkeerde codes’ of ‘Voor implantaten moet uw tandarts een machtiging aanvragen’ draagt niet bij aan een goede relatie tussen patiënt en behandelaar. Temeer omdat zulke commentaren niet zelden op onbegrip bij onze patiënten stuiten en het dan weer aan ons is om deze halve waarheden toe te lichten. De relatie tussen de verzekeraar en zijn verzekerden vraagt om heldere communicatie die onze zorgverlening aan patiënten niet verstoort.
Het is niet aan ons om uit te leggen dat bijvoorbeeld de criteria voor het verlenen van een machtiging voor een klikgebit zijn aangescherpt. Uit mijn directe omgeving hoor ik steeds vaker dat rechtsbijstandsverzekeraars te hulp moeten schieten om de schade ontstaan door slechte communicatie te repareren. En wie hier nog aan twijfelt leze in elk nummer van TP de aan de praktijk ontleende, soms schokkende aansprakelijkheidsartikelen van collega Jip Kreijns.
Is het een utopie te denken dat als verzekeraars en behandelaars om de tafel gaan
