Het effect van IDS bij partiële keramische restauraties in de zijdelingse delen

De aanleiding van ons onderzoek was eerder onderzoek dat gedaan was naar de procedure van een immediate dentin sealing (IDS) bij facings. Er was in de literatuur al wel gerapporteerd over IDS, maar dit betrof laboratoriumonderzoek of meer beschrijvend onderzoek. Een echt klinisch vergelijkend onderzoek met het gebruik van IDS in de zijdelingse delen was er op dat moment nog niet. En ook was niet duidelijk hoe IDS het beste toegepast kon worden.

Omdat we in Groningen tijdens de opleiding partieel prepareren aanleren, waren we benieuwd welk effect een IDS zou hebben op de levensduur van deze indirecte restauraties. Voor minimaal invasieve restauraties die slechts een beperkte preparatie vereisen, wordt de levensduur sterk bepaald door de duurzame hechting van het bevestigingsmateriaal aan het dentine en door de duurzaamheid van het restauratiemateriaal zelf. De hechting verslechtert mogelijk als gevolg van degradatie en stress die wordt uitgeoefend op de restauratie tijdens functie.

Een ander aspect van de klinische procedure voor het vervaardigen van indirecte restauraties is dat het kan leiden tot gevoeligheid van het gebitselement na prepareren. Een mogelijkheid om deze problemen aan te pakken is door het dentine onmiddellijk na preparatie af te dekken met één of meerdere lagen adhesief (IDS). Bij conventionele procedures vindt de hechting aan het dentine meestal pas plaats vlak vóór het bevestigen van de indirecte restauratie via de zogenoemde delayed dentin sealing (DDS-)procedure.