In het artikel Extractie of opbouw van laterale bovenincisieven in de vorige TP vroeg auteur Wijnand de Vries aan de lezers om hun ervaringen op dit gebied te delen. Dat doet Joost Roeters hieronder. Geïllustreerd met drie casussen.
Om esthetische redenen heb ik nooit een laterale incisief geëxtraheerd, hoewel ik heel lang actief ben geweest in zowel de esthetische als de bijzondere tandheelkunde. Ik heb wel heel veel ’onvolkomen’ laterale incisieven op- en uitgebouwd met composiet of hun afwezigheid daarmee gemaskeerd. Daarbij heeft ervaring mij geleerd dat in het geval van een agenesie of aanwezigheid van kegeltanden ook de overige gebitselementen morfologische afwijkingen vertonen. Deze uiten zich in een geringer volume waardoor de tandkronen rechter en vlakker zijn. Vestibulaire vlakken zullen minder bolling vertonen.
Naar mijn ervaring heeft dit ook weer een effect op de vestibulaire gingivacontour, zoals ook vaak het geval is bij frontelementen die in retrusie staan. In de literatuur is hierover echter niets te vinden. Een verklaring zou kunnen zijn dat de gingiva een fysieke stop mist. Een andere mogelijkheid is dat de gingiva prolifereert als gevolg van toegenomen mechanische belasting.
Het uiteindelijke resultaat is afname van de zichtbare kroonlengte bij een grotere sulcusdiepte. De daardoor ongunstige lengte-breedteverhouding maakt het moeilijk om een fraaie uitbouw naar approximaal te maken.
Een laterale uitbouw wordt mooier als tegelijkertijd voor meer kroonlengte wordt gezorgd. Een gingivacorrectie met een electrotoom zal echter geen duurzaam resultaat hebben als het ‘emerging profile’ van het vestibulaire vlak ongewijzigd blijft. Door het vestibulaire vlak meer bolling te geven met composiet kan wel duurzaam meer kroonlengte zichtbaar worden gemaakt. De gingiva trekt zich dan terug onder de verkregen bolling waardoor het zichtbare deel van de tandkroon aan lengte wint.
Een goed toegepaste contourstrip
Dit artikel is verschenen in TandartsPraktijk nr. 1, 2022.
