Naast traditionele tandziekten als cariës en parodontitis ziet de tandarts van nu steeds vaker patiënten met gebitsslijtage, gaande van kleine slijtagefacetten of enkele cuppings tot elementen waarbij voor meer dan 50% tandsubstantie verloren is gegaan. De etiologie is vaak multifactorieel waarbij onze huidige leef- en consumptiecultuur (stress, eetgewoonten) een negatieve invloed blijken te hebben. Zowel op biologisch als functioneel en/of esthetisch gebied kan gebitsslijtage vergaande consequenties hebben. Net als bij de ‘oude’ tandziekten is preventie het sleutelwoord: een vroege diagnose en behandeling is van doorslaggevend belang. Onze huidige adhesiefsystemen en plastische restauratiematerialen laten toe hierbij minimaal invasief te werk te gaan.1,2,3 In onderstaande full-mouth casus is rekening gehouden met bio-economische principes waardoor de biologische en de financiële prijs relatief beperkt zijn gehouden.