In 2006 werd in TP onderstaande casus beschreven om te laten zien dat professionele inzet tot onverwacht goede resultaten kan leiden. De casus omvatte toen een behandelperiode van twaalf jaar. De redactie van TP vroeg me nu of ik in de huidige tijd nog voor dezelfde aanpak als toen zou kiezen. De tandarts die in 1993 deze patiënt instuurde had geen behandelplan en vroeg parodontale behandeling. Extractie van de onderincisieven was voor hem onbespreekbaar, waardoor het in onze situatie alleen mogelijk was een zo goed mogelijke parodontale behandeling uit te voeren. Het ligt dus voor de hand dat we onder dezelfde omstandigheden nu dezelfde keuze zouden maken. Nu de vraag: ‘Was het een goede keuze?’ Voor de eerste twaalf jaar na begin van de behandeling wel. En vervolgens de vraag: ‘En daarna?’ Om deze vraag te beantwoorden kon ik gebruikmaken van het feit dat de patiënte nog steeds bij mijn collegae onder behandeling is, zodat ik de benodigde gegevens kon inzien.
Artikel bewaren
Je hebt een account nodig om artikelen in je profiel op te slaan
Login of Maak een account aan
Het verslag uit 2006
In 1993 zien we een 45-jarige, enigszins angstige patiënte met voortgeschreden parodontitis in actieve fase. De botafbraak is in de frontregio’s meer dan 75%, rond de 34 totaal. Verder is er vooral bij de tweede molaren ernstige angulaire botafbraak, bij de 17 en 47 zelfs terminaal. Door migraties, uitgroei en kipping van de
Dit artikel is verschenen in TandartsPraktijk nr. 2, 2018.
