Dit is niet de eerste keer dat Igor van Laere aan het woord komt in dit tijdschrift. Hij was er ook al in te vinden in een editie uit 2003, naar aanleiding van een met Bert Molendijk van het Jellinek Centrum voor Bijzondere Tandheelkunde uitgevoerd onderzoek naar de tandzorg voor daklozen. De uitkomsten waren onthutsend. Slechts een enkeling meldde zich spontaan met een gebitsprobleem, terwijl een derde van de ondervraagde daklozen in de laatste drie maanden tandpijn had gehad. Een kwart had moeite met eten door ontbrekende of afgebroken tanden en slechts 26 procent had in het jaar ervoor de tandarts bezocht, tegenover 77 procent in de algemene bevolking.
Wat is er sinds die tijd gebeurd? ‘Niet veel’, zegt Van Laere, ‘geen structurele verandering ten goede in ieder geval. Dakloosheid is gerelateerd aan sociale, politieke en economische omstandigheden. Beleidsmaatregelen maken slachtoffers. We zien dit nu ook weer aan de zogenaamde pechmannen, bij wie geen sprake is van verslaving of psychiatrische problemen, maar bij wie het probleem het gevolg is van de pech ooit een verkeerde afslag te hebben genomen. Ook de recente economische crisis speelt natuurlijk een rol in de groei van deze groep. Toen ik eens in de Verenigde Staten was zag ik daar veel van dergelijke mannen: niet verslaafd en soms zelfs keurig gekleed, maar door een scheiding of de medische kosten voor een ziek kind wel dakloos geworden. Maar we
