Degene die verantwoordelijkheid voor een ander op zich neemt, voelt zich verplicht om goed voor die ander te zorgen. Zo voelen ouders zich verantwoordelijk voor het welzijn van hun kinderen. Tandartsen zouden zich verantwoordelijk kunnen voelen voor de tandheelkundige gezondheid van hun patiënten. Ook al zouden zij die verantwoordelijkheid niet voelen, toch kunnen zij door diezelfde patiënten ter verantwoording worden geroepen voor hun handelwijze.
Als dit gebeurt, kan ‘verantwoordelijkheid’ tot ‘aansprakelijkheid’ transformeren. Want de patiënt spreekt de tandarts soms aan om schadevergoeding te betalen. Hiermee is de belangrijkste functie van het aansprakelijkheidsrecht gegeven. De schadevergoedingsfunctie berust op de notie dat wie een ander door zijn fout schade berokkent, die schade vervolgens moet vergoeden. Het kan niet zo zijn dat de tandarts fouten maakt op kosten van anderen.
De kans dat er een schadevergoeding moet worden betaald leidt tot een tweede functie van het aansprakelijkheidsrecht: de preventie van fouten. Met het begrip ‘preventie’ zijn tandartsen vertrouwd. Zij zijn dan ook de deskundigen om de tandheelkundige preventie aan anderen over te dragen.
Niet verwezen
De ouders van een inmiddels 4-jarig patiëntje schrijven een klachtbrief aan de tandarts die dit patiëntje in de periode september 2013 tot en met september 2015 heeft behandeld. Uit de volgende passage in deze klachtbrief blijkt wat het verwijt aan de tandarts is: ‘U heeft elke keer aangegeven dat haar melktanden nog moesten
