Met de juridificering van onze maatschappij en zeker ook het zorgveld, is de verslaglegging van allerlei routes en keuzemogelijkheden steeds belangrijker geworden. Een verslaglegging die ook steeds uitgebreider, naast de medische en sociale anamnese, tijdens het periodiek mondonderzoek aan de orde komt met behulp van diverse indices (dpsi, cariësrisico, tooth wear index, erosion index, Deti-score, etc.).
Het gemak dient de mens, en uiteraard niet alleen de tandarts maar ook de patiënt. Een patiënt die overigens steeds beter zijn weg vindt, met name op internet. Patiënten raken uitgebreid geïnformeerd en horen ook verschillende behandelmogelijkheden uitgelegd en geoffreerd te krijgen.
Hoe verloopt dat verwijzen en de communicatie hierover dan?
Orthodontist of tandarts voor orthodontie? Mondhygiënist of preventieassistent? Kaakchirurg, implantoloog MsC of tandarts-implantoloog? En wat kan een MFP-tandarts en een restauratief tandarts met een slijtagepatiënt? Wat kan de algemeen practicus?
Als algemeen practicus ben ik blij met veel expertise om me heen voor vragen die ik niet kan beantwoorden en behandeltechnieken die ik niet beheers. Voor de algemeen practicus is het mijns inziens van het grootste belang spin in het web te blijven en veel te overleggen met gedifferentieerde en gespecialiseerde collega’s. Niet alleen in verband met de vervloekte verslaglegging – touwtje door de brievenbus kan niet meer – maar zeker in het belang van de patiënt. Houd de regie in de algemene praktijk en verwijs wijs wanneer dat nodig is. Een briefje met ‘endo svp, dan maak ik brug’ getuigt niet van veel waardering voor
