In de tandtechniek is de digitale workflow bij het vervaardigen van eenvoudige en complexe prothetische werkstukken niet meer weg te denken. In de tandartspraktijken neemt het aantal mondscanners geleidelijk aan toe. De aanschafkosten zijn echter nog hoog en er is om uiteenlopende reden terughoudendheid bij de aanschaf ervan. Analoge afdrukken zullen dan ook nog wel geruime tijd gemaakt blijven worden. Daarom zijn scanbare afdrukmaterialen op de markt verschenen. De vervaardiging van een brug van lithiumdisilicaat in het tandtechnisch laboratorium met gebruikmaking van zo’n materiaal wordt in dit artikel stap voor stap beschreven.
Nog maar weinig tandartsen hebben een digitale mondscanner. Sommigen zien wellicht op tegen de investering omdat ze binnenkort de boor aan de wilgen gaan hangen. Anderen zien misschien op tegen het veranderen van hun routineprocedures die goed blijken te werken. Fabrikanten van afdrukmaterialen zagen mogelijkheden om hierop in te spelen en hebben scanbaar afdrukmateriaal ontwikkeld. Kettenbach heeft Identium op de markt gebracht voor kroon- en brugwerk, maar ook als vervanger voor alginaat. Coltène heeft van hun gerenommeerde additiesiliconen een Affinis DCode uitgebracht, waarin de D voor digitaal staat. Heraeus Kulzer heeft met Flexitime Monophase Pro Scan ook een scanbaar materiaal in zijn assortiment.
Niet alleen in de algemene praktijk, maar ook op de universiteiten moet de beslissing worden genomen: gaan we helemaal over op digitaal of gaan we studenten toch ook nog steeds leren hoe het analoog moet? Tenslotte moeten zij dat kunnen omdat niet in heel veel praktijken de digitale workflow gemeengoed is of op korte termijn zal worden.
