Reacties van lezers

Geachte redactie,

Met interesse las ik de bijdrage van collega Bekkers (restauratief tandarts NVvRT en prosthodontist (EPA)) in TP nummer 8 2016, waarin hij een pleidooi houdt voor het integreren van de zogenaamde Digital Smile Design (DSD) in de workflow. Het toepassen van DSD, dwingt de tandarts en tandtechnicus vooraf na te denken over de wenselijke dimensies van het tandmateriaal en het verloop van de gingiva, een inschatting te maken of wat wenselijk ook haalbaar is en dat inzichtelijk te maken voor de patiënt. Goed dat er aandacht aan wordt besteed, maar de waarde ervan moet ook weer niet worden overschat. Het functionele aspect moet vervolgens tot uitdrukking komen in de wax-up en in de uiteindelijke vertaling naar de mond. Doen de hoektanden (weer) mee?

Toch een kanttekening.

In de samenvatting van de bijdrage wordt gesteld dat DSD in de beschreven casus ‘zo ideaal mogelijk kan worden benut om naar een voorspelbaar, minimaal invasief en duurzaam resultaat toe te werken’. Hoe zich dat laat rijmen met volledige omslijpingen van de 11 en 13 en van de 21 (bestaande kroon) en 23, in combinatie met het plaatsen van implantaten ter vervanging van de ontbrekende 12 en 22 begrijp ik niet, en wordt niet toegelicht. Lijkt me verre van ‘minimaal invasief’. De situatie in afbeelding 9, als dan toch gekozen wordt voor circumferentiële omslijpingen, vraagt om twee conventionele 3-delige bruggen toch? Dat heeft met DSD