Het probleem van de doorrijdende verkeersdeelnemer is geen modern probleem. Al 50 jaar geleden constateerden de Nederlandse motorrijtuigenverzekeraars dat er een vangnet moest komen voor mensen die door een motorvoertuig, zoals een scooter of auto, schade hebben geleden en met die schade niet terecht kunnen bij een verzekeraar. Veelal is de reden dat het verkeersslachtoffer voor zijn financiële schade niet bij de verzekeraar van de wederpartij kan aankloppen is het ontbreken van gegevens over die nietstoppende wederpartij. Ook komt het geregeld voor dat de veroorzaker van het ongeval niet verzekerd is.
Om de slachtoffers toch tegemoet te kunnen komen is in 1965 de Stichting Waarborgfonds Motorverkeer opgericht. Dit fonds worden gefinancierd uit de jaarlijks vastgestelde bijdragen van de Nederlandse motorrijtuigverzekeraars. Een deel van alle premies van wettelijke aansprakelijkheidsverzekeringen voor motorrijtuigen gaat naar het Waarborgfonds. Het probeert zijn taken onafhankelijk, rechtmatig, efficiënt, maatschappelijk verantwoord, oplossingsgericht en klantvriendelijk te vervullen, zo stelt de website van het fonds. Dit betekent dat niet elke claim zonder meer wordt gehonoreerd. Claims die gebaseerd zijn op discutabele behandelvoorstellen worden, na zorgvuldige consultering van deskundigen, afgewezen.
Onduidelijkheid over het gebitsletsel
Een 17-jarige fietser wordt door een scooter ondersteboven gereden. De scooter rijdt door, terwijl de jongeman met de rechterkant van zijn
