De occlusale morfologie van de gebitselementen staat in geen enkel verband met het verkrijgen van TMD-problematiek. Dit is de conclusie uit een recent meta-onderzoek. Dit heeft de laatste jaren geleid tot een behandelstrategie bij TMD-patiënten die er in elk geval niet op gericht is iets te wijzigen aan de occlusale morfologie. Wel wordt nog vaak voor een vorm van spalk gekozen (wat in feite wél een aanpassing van morfologie inhoudt), en daarmee met wisselend resultaat.
Inzet van de T-scan lijkt dit algemeen aanvaarde concept echter volledig omver te werpen. Is er sprake van een aanstaande paradigmaverschuiving, al zo kort na de vorige?
Nieuwe technologie, waaraan overigens dertig jaar is gewerkt, heeft geleid tot het kunnen analyseren van (micro) occlusie. Met behulp van deze scantechniek wordt een filmpje gemaakt waardoor niet alleen tweedimensionaal en driedimensionaal, maar zelfs in de 4e dimensie (tijd, in stapjes van 0,003 seconde) naar contacten en het opbouwen van de druk tussen onder- en bovenelementen kan worden gekeken.
Sinds ik de afgelopen anderhalf jaar de
