De weledelzeergeleerde arts in de late middeleeuwen werkte met zijn hoofd, niet met zijn handen. Tijdens zijn jaren aan de universiteit bestudeerde hij onder andere de antieke geschriften van de rationele artsen Hippocrates en Galenus grondig. Hij schreef medicamenten voor. Het handwerk liet hij aan de rondtrekkende barbier-chirurgijns over.
De barbier-chirurgijn was meestal analfabeet. Maar hij was bekwaam in het scheren en knippen van de baarden en kruinen van de monniken in de distinctieve stijlen van hun respectieve orders. Daarnaast mocht hij met zijn mes en andere gereedschappen extractie van gebitselementen, aderlating, en andere kleine ingrijpen verrichten.
Maar er ontstond in Frankrijk, Engeland en Duitsland een klasse chirurgijns die geletterd was in hun eigen taal, zoniet in het Latijn. Deze chirurgijns zochten ambtelijke erkenning van de universiteiten, kerk en staat om onder andere amputaties te verrichten en krijgswonden te behandelen. Hoofden scheren, tanden trekken, en aders laten lieten ze graag aan hun analfabete voormalige vakbroeders de rondtrekkende barbier-chirurgijns over.
‘Confidence’
In de loop van de eeuwen zouden de chirurgen een hoge status in de medische hiërarchie krijgen. Maar hoe zat dat met de barbiers en de tandentrekkers? Voor de ontwikkeling van deze beroepen in de geschiedenis gaan we naar Amerika.
Zoals ik vaker
