Ze zijn grootverbruikers van de gezondheidszorg, op weg naar het eeuwige leven, het liefst pijnloos en zonder ongemak. Aan hun gebitten is een leven lang geschaafd en gebeiteld. Caviteiten werden vullingen, vullingen werden kronen. Er volgden endodontische behandelingen, daarna microscopisch uitgevoerde herbehandelingen, die weer tenietgingen door wortelfracturen en ten slotte moesten er implantaten komen. Ziedaar in het kort de Werdegang van het menselijk gebitsverval bij de welgestelde grijsaard van nu.
In het tijdperk van de sociaaldemocratie was cariës volksziekte nummer 1. Er bestonden toen nog ziekenfondsen, eerlijke woningbouwverenigingen en men betaalde proportioneel belasting. Door de stelselwijziging van 1995, als gevolg van de marktwerking in de zorg, werd onze volksziekte een ziekte voor de geprivilegieerden en was duurzame tandheelkunde uitsluitend nog voorbehouden aan de vermogende medemens. Hoi! Die kon zich de zorg wel permitteren, hoewel het gebit na de zoveelste rehabilitatie begon te kraken. Een nieuw specialisme bracht soelaas: gerodontologie, ofwel pappen en nathouden tot het bittere einde.
De Amerikaanse schrijver Kurt Vonnegut (1922-2007) schreef met veel humor over het bittere einde. Zijn bekendste boek is Slaugterhouse five over het bombardement van Dresden in de Tweede Wereldoorlog. Vonnegut was het leven af en toe beu. In 1984 deed hij een mislukte zelfmoordpoging. Toch overleed hij pas op 84-jarige leeftijd ten gevolge van een onbenullig ongeval. Op het gebied van voltooid leven was hij zijn tijd ver vooruit. Hij klaagde bijvoorbeeld de fabrikant van Pall Mall-sigaretten aan omdat hun product hem
