Fotograferende tandarts of een fotograaf die ook mondzorg doet? Nee, dat laatste is hij zeker niet, zegt Binda beslist. Fotografie is een hobby en is nooit een serieuze optie geweest, en tandarts worden was een heel bewuste keuze. Sterker nog, die eerste camera die hij met vakantiewerk bij elkaar gespaard had – een toch wel behoorlijk dure Yashica – belandde na een poosje gewoon in een la. Inmiddels heeft hij die zelfs allang niet meer. ‘Je bent achttien, je maakt wat foto’s in je directe omgeving en wat dan?’, stelt Binda zichzelf als retorische vraag. ‘Zo zie je ook talentvolle sporters afhaken als ze de grens van volwassenheid passeren. Ze nemen een baan, ze krijgen een partner en kinderen en dat was het dan. Pas later, zo na hun veertigste, pakken ze die oude liefde weer op. Maar dan wel als hobby. Zo is het met mij ook gegaan. Ook die andere oude liefde, muziek, is bij mij pas later weer serieus teruggekomen. Maar wel anders hoor, veel van die oude pophits die ik vroeger zo leuk vond, blijken bij terugluisteren erg slecht opgenomen en soms is het ook gewoon verschrikkelijke herrie. Je smaak verandert toch in de loop der jaren. In mijn geval is er veel meer jazz en klassiek bij gekomen.’
Een kwestie van geluk
Binda wist al jong dat hij iets medisch wilde gaan doen, maar niet in een ziekenhuis en niet met dieren. ‘Tandheelkunde bleek een goede gok’,
