Het kan per praktijk en per regio variëren, maar zo nu en dan is een (rest)dentitie niet meer te redden. Een volledige prothese, al dan niet immediaat, is dan een voor de hand liggende optie.
Carieuze en/of parodontale afbraakprocessen maakten het behouden van gebitselementen onmogelijk. De belangrijkste gevolgen van verwaarlozing van het gebit zijn cariës profunda in vele gebitselementen die leiden tot gefractureerde kronen en radices relictae tot slot. Of de patiënt die de parodontitis niet (tijdig) heeft behandeld, met mobiele elementen als uitkomst. Of soms is het zelfs een combinatie van problemen. Vaak blijkt dan dat de patiënt zich al neergelegd heeft bij leven met een volledige prothese.
Vanwege mijn voorkeur voor digitale tandheelkunde ben ik op zoek gegaan naar de digitale versie van een immediaatprothese. Met een Medit Scanner i500 (verkregen via Blijdent te Veenendaal, een groothandel in tandprothetiek én cad/cam-oplossingen) wordt een intraorale scan van de kaak, de gebitselementen én de beet gemaakt.
De patiënt in deze casus heeft zijn dentitie al jaren verwaarloosd. Omdat het bovenfront al deels verloren was, leek mij eerst extractie van de zijdelingse delen geen goede optie en kies ik direct voor to-taalextractie. Voor de digitale, geprinte prothese ga ik met de Medit Scanner als volgt te werk: Ik start met de intraorale scan van de kaak, waarbij ik een duidelijk scanprotocol volg. Vanuit de occlusale vlakken rechtsboven ga ik naar de occlusale vlakken linksboven, om vandaar naar de buccale vlakken van linksboven naar die van de rechterzijde te scannen.
Via de tuber maxillaris rechts ga ik naar de palatale vlakken van de gebitselementen tot aan de linkerzijde. Vanaf hier ga ik verder naar palataal van links naar rechts, waarbij ik altijd contact hou met het voorgaande gescande deel. De scanbeelden moeten namelijk aan elkaar geplakt worden, dus er kan niet kriskras gescand worden. Hetzelfde protocol volg ik in de onderkaak. De beet wordt links en rechts los van elkaar gescand; de software plaatst de boven- en onderkaak in occlusie (afbeeldingen 1–4).
De Medit Scanner werkt erg voortvarend: binnen een klein kwartier is alles gescand. De software werkt prettig en de live viewbeelden zijn erg scherp, waardoor ik de oppervlakken goed kan beoordelen. De scan wordt via de mail naar Blijdent verstuurd, waar men softwarematig (cad-fase) aan de slag gaat. De gebitselementen worden daar digitaal geradeerd, waarna passende gebitselementen en conform de huidige beet van de patiënt worden geplaatst. Het bedrijf kan zelfs nog een check uitvoeren ter vergelijking met de huidige dentitie.
Voor de prothesebasis wordt de omslagplooi belijnd en daarna wordt deze ontworpen en op de juiste dikte gebracht. Door de gebitselementen en de prothesebasis samen te voegen, wordt een digitaal bestand van de prothese gecreëerd. Deze prothese kan zelfs in een gezichtsfoto (een soort DSD) van de patiënt worden geplaatst om de incisaallijn evenredig aan het gezicht en de pupillijn te krijgen (afbeeldingen 5–11).
Vanuit het digitale prothesebestand worden de gebitselementen gefreesd uit multilayered PMMA (in dit geval kleur A3) en wordt de prothesebasis geprint van roze kunststof. De elementen worden in de kunststofbasis verlijmd (afbeeldingen 12–13). Twee weken na de scan wordt de prothese afgeleverd in een prothesebakje met een borstel en reinigingspoeder.
De occlusie is van een klasse III naar een neutro-occlusie gegaan. Ondanks dat de prothese erg dun moet zijn, heeft deze overal eenzelfde minimale dikte en zijn de printlijntjes zichtbaar.
Na de totaalextractie past de prothese goed – hoewel ik deze op een aantal plekken op ondersnijdingen moet inslijpen om hem echt goed op zijn plek te krijgen.
Drie dagen later zie ik de patiënt terug ter controle. De pasvorm is redelijk, de occlusie is goed en de patiënt begint aan de nieuwe situatie te wennen (afbeeldingen 14–16). Omdat het een ‘noodprothese’ is wordt de eerste conventionele prothese na drie maanden (digitaal) vervaardigd. (Irfan Abas)
