In mijn optiek hoort daar de fotografie ook bij! Immers, zonder fotografie geen verbetering, want wie zijn eigen (restauratieve) werk niet terug kan zien, kan deze niet kritisch beoordelen en verbeterpunten aanbrengen. Eén anekdote was van een collega die lyrisch was na het plaatsen van een keramische facing op een voortand. Deze was volgens hem niet van echt te onderscheiden. Toevalligerwijs moest dezelfde patiënt bij mij op controle komen voor een implantaat, waarbij ik ook een foto van het front heb genomen. Daarna moest hij toch bekennen dat zijn facing op vele punten niet klopte. Het beoordelen van de situatie rechts (of links) van achter de patiënt, wanneer deze achterover ligt, is totaal iets anders dan de werkelijke situatie. Veel collega’s fotograferen en volgen hier cursussen over, ‘posten’ hun casuïstiek op sociale media en publiceren hun werk in bladen. Maar niet elke collega die wel wil gaan fotograferen, wil overgaan tot de aanschaf van een spiegelreflexcamera, macrolens, ringflitsers én zijflitsers met lichtbouncers (deze kosten lopen al gauw op tot € 2.500,-). En daarna weet je eigenlijk niet hoe je deze moet gebruiken zonder eerst een cursus gevolgd te hebben. Waarom dan niet met de smartphone fotograferen? Ondanks dat hier prachtige lenzen op zitten, zijn de belichting en de flitser het probleem. En vijftig procent van fotografie draait nu eenmaal om de belichting. De mond is immers een donkere ruimte waar de wangen en lippen lichtinval buitensluiten.
Het Zwitserse bedrijf Smile Line denkt een
