Zeven jaar geleden prijkte op elk omslag van TP een afbeelding van bacteriën als streptokokken of stafylokokken – door lezers misprijzend kroketten- of bitterballennummers genoemd. Want wat hadden die toch met onze dagelijkse bezigheden in tandartspraktijk te maken? Veel natuurlijk, want de prognose van ons werk wordt bepaald door de aanwezigheid van micro-organismen (‘bugs’).
Na jaren van afwezigheid staan om alarmerende redenen op de cover van dit nummer weer ‘bugs’. Er is op dit gebied voor ons functioneren in de afgelopen 7 jaar nogal wat veranderd. Niet alleen zijn er talrijke voorschriften gekomen met betrekking tot infectiepreventie, maar door de toegenomen en lang niet altijd te verantwoorden toediening van antibiotica aan onze patiënten ontstaan er ‘superbugs’ die moeilijk te bestrijden zijn en dus een groot, maar sluipend gevaar voor de volksgezondheid vormen. Terechte aandacht in dit nummer voor deze problematiek dus.
Er is bij TP de afgelopen 6 jaar natuurlijk ook veel veranderd. De redactie is niet alleen verjongd, maar ook is te zien dat de bijdragen worden geleverd door een grotere diversiteit van collega’s: jong en oud, gedifferentieerde collega’s en fotograferende TAP’ers, specialisten en tandtechnici met passie. Daarnaast is de NWVT een samenwerking aangegaan met de uitgeverij van TP, BSL, onderdeel van het grote Springer Nature. Kennistoetsvragen zijn toegevoegd aan het blad, filmpjes worden meegeleverd en kunnen op de (ook al nieuwe) website worden bekeken. Nieuwe rubrieken kwamen en bleken zeer succesvol, zoals Out of the Box, of minder, zoals Intercollegiaal online, waarin wij u in een casus om advies vroegen.
Zo is TP nu dus op zoek naar een nieuwe en jongere hoofdredacteur, want na uren, dagen, maanden en vele jaren (aanvankelijk als corresponderend redacteur en sinds 2012 als hoofdredacteur) geef ik het stokje per 1 januari 2019 door.
De totstandkoming van elk nummer van het vaktijdschrift TP lijkt veel op het lopen van een estafette: in teamverband met individuele inzet samen maximaal presteren, waarbij nooit ruimte is voor versagen. De redactie wil als altijd 10-maal per jaar een nummer met een gevarieerde, verrassende inhoud presenteren, met tandheelkundige casuïstiek (ons beroep) als centraal thema op tijd over de finish brengen. Dat lukt je niet alleen.
Lezen en schrijven bleken eerlijkheidshalve ook wel verslavend voor me (‘writing high’).
Ik wil de talloze collega’s met wie ik al die jaren in contact ben geweest om te ‘sparren’ over een nieuwe bijdrage voor TP oprecht hartelijk danken. Want de liefde voor ons beroep bleek steeds weer groot. We kwamen vrijwel altijd, en soms niet zonder strijd, tot prachtige artikelen over de behandeling van onze patiënten. Ik ben nog steeds trots ze in TP te hebben mogen publiceren.
Het is nu tijd voor mij om af te kicken.
Tot ziens!
