Levensduurverlengende restauraties

Bij veel casuïstiek die we bijvoorbeeld in TP zien worden fraaie behandelresultaten getoond waarbij we een lange levensduur van het gemaakte restauratief werk verwachten. Vaak zien we voorbeelden van conceptmatige tandheelkunde waarbij het in het kort vaak gaat om: eerst alle elementen met een slechte prognose verwijderen, dan eventueel de elementen netjes in de rij zetten met orthodontie en ten slotte de dentitie (duurzaam?) opbouwen met indirecte restauraties, op dit moment vaak van lithiumdisilicaat. Kan er een individueel alternatief toepasbaar zijn in plaats van deze conceptmatige aanpak?