Het gemak dient de tandarts. Nog even en ook wij kunnen naar huis. De zaal was verrukt door de technische hoogstandjes. Zelden heb ik zoveel mensen bij elkaar gezien die zo opgewekt hun hoofd door de strop staken.
Want waarom is het leuk als het werk van de tandarts en tandprotheticus gedehumaniseerd wordt door machines en hij voortaan achter het beeldscherm zit in plaats van in de mond?
Waarom is het fijn als een robotje de empathische hand van de thuiszorger vervangt en de toegewijde professional achter de begonia’s dirigeert?
Kritische waaromvragen worden in dit verband steevast afgedaan met: ‘de digitale ontwikkelingen komen onvermijdelijk op ons af’, of ‘de huidige werkwijze is niet meer van deze tijd’. Een ander bekend antwoord is ook: de tandarts krijgt zijn handen vrij voor interessante, ingewikkelde klussen en heeft dan tijd om echt te communiceren met zijn patiënten. Alsof hij als non-communicatieve nerd eigenlijk altijd al beneden zijn niveau heeft gewerkt en nu de robotkoelies kan inzetten voor het slavenwerk dat hij deed.
Op de vraag of er in de toekomst nog wel voldoende vakkennis aanwezig is om de machines te voeden, was het stellige antwoord dat hun sturende algoritmes zelflerend zijn.
De computerspecialist en futuroloog Ray Kurzweil schetst in zijn boek The Singularity is Near een huiveringwekkend beeld van de aanstaande singulariteit. Dat is het tijdperk waarin algoritmes zelflerend worden
