Het was een warme woensdagmiddag in augustus. Vooral gezinnetjes met jonge kinderen bezochten mijn praktijk: woensdagmiddag kindermiddag!

Het was druk, druk, druk, geen airco en de wachtkamer zat propvol. Er wordt op de deur geklopt, het was meneer X, een ex-ME’er, stoere vent maar een niet al te ontspannen tandartsbezoeker. Hij was nu gedegradeerd tot commandant van de politie en wachtte met zijn gezin op de halfjaarlijkse controlebeurt. ‘Er loopt een krokodil in je achtertuin.’

‘Nou meneer X, wij zijn erg druk en als je het niet erg vindt, bemoeien wij ons daar even niet mee.’ Waarop hij ons spontaan aanbiedt ons daarmee wel even te helpen. En inderdaad binnen de kortste tijd had hij zo te horen een collega van het bureau aan de lijn. ‘Ja Piet, hier Ton. Wat is ook alweer het protocol bij ontsnapte reptielen of andere terrariumbeesten? O ja, inderdaad. Dan bel ik even de dierenambulance. Dank je wel!’

Nog geen tien minuten later arriveert de dierenambulance voor de praktijk, met toeters en bellen. Ik word nu toch ook wel ernstig nieuwsgierig, maar laat me niet verleiden en werk stug door. Er stappen twee potige dames uit de auto met stevige leren handschoenen tot aan de oksels, een krokodillenwurgstokje en een grote vuilniszak. Ik laat ze hun gang gaan in de achtertuin – natuurlijk ook erg vermakelijk voor de hele wachtkamer. Als ze na een minuut of tien met de vangst willen vertrekken voel ik me toch genoodzaakt even een blik te werpen.

Voor een beest in gevangenschap is er toch maar weinig beweging in die vuilniszak, vond ik. Daar waren de twee dames van de dierenambulance het eigenlijk wel mee eens. Heel voorzichtig werd de vuilniszak opengemaakt. En daar lag de krokodil op zijn rug, de buik naar boven met daarop de tekst: made in Taiwan.

Zo zie je maar… Als je maar angstig genoeg bent, kun je zo de plastic krokodil van de buurkindertjes zien bewegen, met alle gevolgen van dien! De dames hebben hun vangst toch maar meegenomen naar het dierenasiel omdat ze zelf toch ook een beetje op het verkeerde been waren gezet.

Ditte Wooning (1953) is sinds 1979 tandarts in Utrecht, waar ze als allround tandarts een solopraktijk heeft met een voorliefde voor gnathologie. Ze is, zoals ze zelf zegt, erg trouw: ze heeft pas haar derde assistent, haar derde auto en haar eerste man.