Nestor Nittert Postema (tevens de op een na oudste aanwezige, aldus zijn eigen constatering) opende het dagprogramma. Een bekende naam op het gebied van restauratieve tandheelkunde, gebitsslijtage en occlusie van weleer, dus de verwachtingen waren hooggespannen. In een wat warrige presentatie echter nam hij bijna al zijn tandheelkundige memoires door, zonder de congresgangers een duidelijk verhaal te verschaffen. Het tussendoor heen en weer schuiven tussen meerdere powerpointpresentaties, waarbij hij op zoek ging naar een casus, maakte het er niet beter op. Het was jammer dat juist zijn expertise op het gebied van de occlusieleer niet aan de orde kwam.
Sjoerd Smeekens bracht vervolgens een mooie voordracht over vooral prognose, indicatie en occlusie. Hij bracht ons bij, zoals hij meestal in zijn lezingen doet, hoe slijtage van de hoektanden en het vlakker worden van knobbels de risico’s op gebitsslijtage vergroten. Een helder verwoorde lezing met mooie klinische plaatjes, maar als bezoeker vroeg ik mij toch af hoe de connectie naar uitneembare prothetiek gemaakt ging worden. Maar collega Smeekens had het beste voor het einde bewaard. In die casus, waarin een vaste brug faalde, bood hij met behulp van uitneembare prothetiek een prachtige oplossing.
Vooral de buitenlandse sprekers bleken deskundig op het gebied van uitneembare prothetiek. Zo concludeerde de beste spreker van de dag Wall Aet (nu nog Freiburg, binnenkort hoofd Prosthodontics in Boston) dat alleen een CBCT-scan niet voldoende is voor precisiegeleide implantaatchirurgie (guided implant placement).
De inzet van digitalisering leidt volgens Aet wel tot het gewenste resultaat, zoals een combinatie van een CBCT-scan met ingescande modellen of protheses voorzien van gutta percha markings. Door juist een zeer strakke planning voor zijn implantaten te hanteren, liet hij zien hoe uiterst voorspelbaar hij deze precies op de juiste locatie, diepte en angulatie kreeg met behulp van een chirurgische geleide. Deze moet niet verward worden met een boormal, die enkel aangeeft waar de implantaten moeten komen. Het was juist door deze precisie van werken, dat hij de implantaten direct of vroeg kon belasten met een vaste brug. Met name het spanningsvrij invallen van deze brug en de correctheid van de occlusie die erna volgde, maakte indruk op de congresgangers.
De congresdag eindigde met een lezing van collega Alexander Vuck, die met grote vaart uit Duitsland was gekomen om de afwezige Giertmühlen te vervangen. Hij bleek een tractatie aan het einde van de dag. Niets is zo Duits als de telescoopkroon. In een nauwgezette presentatie liet Vuck stap voor stap zien wanneer en hoe een telescoopkroon geïndiceerd is en hoe deze vervaardigd moet worden, waarbij elke stap in de mond als een tandtechnische procedure werd uitgelegd. Een must voor de tandarts die met deze behandeling wil starten. De toekomst voor deze aanpak is de digitalisering, waarmee essentiële (nu nog analoge) stappen kunnen worden samengevoegd. Een groot voordeel van die digitalisering is dat de modellen makkelijk opgeslagen kunnen worden en dat uitneembare voorzieningen indien nodig simpel gereproduceerd kunnen worden.
Niet alleen was elk door Vuck vertoond beeld met Duitse precisie in elkaar gezet, in zijn gehele to-the-point-presentatie toonde hij nauwgezet stapsgewijs de vervaardiging van een ‘Duitse’ telescoopprothese. Een prachtig eind van een uiterst leerzame dag voor het ondergeschoven kindje ‘uitneembare prothetiek’ en een dappere onderwerpkeuze van de NVVRT.
Op 25 en 26 mei 2018 vond et vervolg op dit NVVRT-congres plaats: ‘Prosthodontics: a Global Affair’. (Irfan Abas)
