Wat stof tot nadenken, maar ook niet te veel want dan word je zelf ook gek! Mevrouw B, al jaren een trouwe patiënt die altijd wel veel aandacht nodig heeft – die ze ook altijd krijgt – is er weer eens. De laatste keer dat ze bij me was, heb ik een klein noodbruggetje gemaakt op de 1.1 met een dummy 1.2. De 1.2 gaf al jaren klachten, endo’s, apexresecties, en is toch eindelijk gesneuveld. In afwachting van eventueel een implantaat, ja eventueel, want ze blijft op de plaats van de 1.2 maar last houden, zo erg!(?) dat de behandelend kaakchirurg haar heeft doorgestuurd naar een tandarts-psycholoog. En welnu: op aanraden van deze tandarts-psycholoog is ze nu weer terug bij ons!

De klacht: “Als ik ’s morgens opsta, voel ik een pijntje in de vorm van een rondje. En naarmate de dag vordert wordt dit rondje een vierkantje, en je kunt het je wel voorstellen, later op de dag, tegen de avond een ruitje, een soort wiebertje dat ook pijnlijker is.”

Aandachtig luister ik haar klacht aan en probeer me er iets bij voor te stellen, maar dat wil maar niet lukken. Ik kijk even naar rechts: haar ogen zeggen genoeg (altijd lente!), en of ik het maar even op wilde lossen. Ik weet het niet, ik kan er niets mee. En omdat het nog geen helse pijn is, besluit ik mijn litteratuur er vanavond op na te slaan. Wellicht kan ik er een eventuele volgende keer wat mee.

Ik wil de stoel omhoog zetten, maar er is nog een klacht. Als ze ‘mama’ zegt, zie je wel, dan blijft de lip rechtsboven achter bij die van links. “Kijk maar: ‘mama, mama, mama’. Misschien kan je het beter zien als ik sta.” Geduldig zet ik de stoel omhoog en kijk naar de mond die nu nog eens ‘mama, mama, mama’ zegt. Ik kijk deze keer niet naar wat ze bedoelt, maar probeer te achterhalen wat ze wil. Mama mia!

Ik denk iets bedacht te hebben. Die dummy 1.2 zou ik wat gladder kunnen maken en eventueel iets meer kunnen shapen, hoewel hij de exacte vorm van haar originele 1.2 heeft. Dit gaan we doen en na nog een stuk of drie keer op en neer in en uit de stoel en ‘mama, mama, mama’ heeft ze gelukkig het idee dat het wat beter voelt.

Wij moeten toch maar van goede huize komen om goed met dit soort klachten om te kunnen gaan: soms is het naast fysieke ook wel mentale topsport.

Ditte Wooning (1953) is sinds 1979 tandarts in Utrecht, waar ze als allround tandarts een solopraktijk heeft met een voorliefde voor gnathologie. Ze is, zoals ze zelf zegt, erg trouw: ze heeft pas haar derde assistent, haar derde auto en haar eerste man.