De schotten in de wachtkamer: zijn die al klaar en geluidsdicht? We moeten natuurlijk niet hebben dat mensen in de wachtkamer elkaar kunnen zien, of nog erger, herkennen. Dan Weet De Een Van De Ander Dat Die Een Afspraak Bij De Tandarts Had Vandaag. Uit den boze. Ik spreek ook niemand meer aan als ik hem of haar, of HET – want we gaan gewoon maar meteen genderneutraal verder, zijn we daar ook vanaf – uit de wachtkamer ophaal. Dat doe ik overigens al tijden niet meer. Ik zeg gewoon ‘We kunnen!’ tegen een willekeurig persoon, en negen van de tien keer loopt er gewoon iemand mee. In de spreekkamer gok ik er vervolgens op dat ik de juiste persoon voor me heb. Soms stel ik wat zogenaamd geïnteresseerde vragen, maar dat zijn natuurlijk gewoon controles om via slinkse wijze erachter te komen of ik inderdaad nog steeds te maken heb met mevrouw X die komt voor een totaalextractie. Want ik schrijf vanwege de privacywet natuurlijk ook niks meer in dossiers op. Stel je voor zeg.

Dus tegenwoordig vraag ik dingen als ‘Wat hebben we de vorige keer ook alweer besloten vandaag te gaan doen?’ en de meesten geven dan nog antwoord ook. Die denken dat ik aan shared decision making doe en dat laat ik dan lekker zo. Terwijl natuurlijk niemand dat serieus neemt.

Ik heb mijn naambadge met mijn functie-omschrijving (‘Wat erop staat, zit erin’) er ook allang af gegooid. Ja, niemand hoeft te weten hoe ik heet en al helemaal niet dat ik tandarts ben. En mijn assistentes hebben ook recht op vergeten te worden, dus die spreek ik voortaan aan met ‘Hee, jij daar’, of ik noem iedereen gewoon Chantal, naar onze imaginaire tandartsassistente die we altijd de schuld geven als er iets fout gaat in de praktijk of iets kwijt raakt: ‘Oh, Chantal heeft zeker afgesloten gisteren?’ ‘Die staat weer te roken buiten dus vraag het ‘r straks maar’, zeggen we dan tegen elkaar, en dan hebben we het probleem elegant opgelost. Oh nee, dit is natuurlijk weer onnodig kwetsend voor alle wel goed functionerende tandartsassistentes in Nederland die Chantal heten.

Nou ja, daar komt vast ook wel weer een wetje voor, tot die tijd draag ik wel werkkleding met ‘Sorry voor alles’ erop gedrukt en aan de andere kant ‘Mijn naam is Haas’. Niemand die me wat maakt.

Maar echt gezelliger wordt het er niet op…

Marleen de Groot is tandarts, heeft een eigen praktijk in Groningen en zit in de redactie van TandartsPraktijk (TP).